Aktualności

W obszarze działalności CMWŁ znajdują się różnorodne dziedziny: współczesna sztuka tkaniny, techniki włókiennicze, historia przemysłu, ale też szeroko rozumiane konteksty kulturowe włókiennictwa. Dzisiaj skupimy się na tym ostatnim.

Dział Kontekstów Kulturowych Włókiennictwa bada historię przemysłu włókienniczego przez pryzmat zjawisk zachodzących w kulturze, w społeczeństwie i w modzie. W dziale pracują Anna Grala, Aneta Dmochowska, Damian Langner i Anna Dąbrowicz, która z końcem sierpnia przechodzi na emeryturę.

Anna Grala – z wykształcenia antropolożka kultury i Aneta Dmochowska – absolwentka historii sztuki i kulturoznawstwa, opiekują się muzealną kolekcją odzieży, która obejmuje ponad 4 500 obiektów takich jak stroje, nakrycia głowy, obuwie, akcesoria oraz dokumentacja. W swojej pracy starają się poznać każdy obiekt od podszewki, zgłębiają tajniki włókien, splotów, tkanin oraz badają rodzaje krojów i technik krawieckich. We współpracy z działem konserwacji dbają o to, aby każdy obiekt był bezpiecznie przechowywany w przestrzeniach magazynowych. Uwielbiają przeszukiwać archiwa w celu zdobycia wiedzy o poszczególnych ubiorach i akcesoriach, a każda istotna informacja, którą znajdą, daje im ogromną satysfakcję.

Nasza praca polega na wyszukiwaniu nowych obiektów i informacji na ich temat, a tym samym ciągłym poszerzaniu muzealnej kolekcji. Każdy taki obiekt musi być przez nas opisany pod względem kroju, tkaniny, datowania. Naszym zadaniem jest również opieka nad obiektami, które już znajdują się w magazynie, sprawdzanie ich stanu i warunków, w jakich są przechowywane” – mówią Aneta i Ania. Nasz dział zajmuje się między innymi przygotowaniem wystaw związanych z tematyką mody i ubioru, a jedną z nich jest planowana ekspozycja stała, na której pojawią się obiekty z kolekcji odzieży. Oprócz tego często też tworzymy teksty o muzealnych obiektach, a także współpracujemy z innymi muzeami i instytucjami.

Anna Grala – adiunkt

W mojej pracy najbardziej cenię sobie codzienny kontakt z obiektem muzealnym. Jest to również poznawanie jego historii, pochodzenia, warunków w jakich powstał i wreszcie całego kontekstu kulturowego, politycznego i gospodarczego. Ubiory wiele mówią o czasach, w których były noszone. Pracę w Centralnym Muzeum Włókiennictwa lubię również za jej różnorodność, to nie tylko praca przy biurku, to również ciągła współpraca z innymi działami, podglądanie pracy konserwatorów czy fotografów. Jest to też praca twórcza – jako kuratorki wystaw, mamy możliwość opowiadania o ubiorach i modzie oraz dzielenia się wiedzą na ich temat, którą zdobywamy każdego dnia.

Aneta Dmochowska - adiunkt

Relacja między ubiorem a muzeum to temat, który interesował mnie od dawna, a dzięki pracy w Dziale Kontekstów Kulturowych Włókiennictwa mogę zgłębiać związane z nim zagadnienia nie tylko w teorii, ale również w praktyce. Bezpośrednia praca z obiektem różni się od czytania o nim, kiedy nie mamy dostępu do detali ukrytych we wnętrzu. W swojej pracy najbardziej lubię możliwość zaglądania „do środka” sukni lub torebki, a przyjrzenie się tym szczegółom często sprawia, że szukanie w archiwach jest bardziej owocne. To też uwielbiam w swojej pracy – to ogromna satysfakcja, kiedy kwerenda w archiwum skutkuje znalezieniem dodatkowych informacji o firmie czy pracowni krawieckiej, a także o poszczególnych kolekcjach, z których ubiór pochodzi. To pozwala dokładniej określić datowanie obiektu, a zobaczenie sukni ze zbiorów CMWŁ na fotografiach w archiwalnej prasie daje naprawdę dużo radości!

Anna Dąbrowicz i Damian Langner są natomiast opiekunami Skansenu Łódzkiej Architektury Drewnianej. Ich codzienna praca polega na wyszukiwaniu i pozyskiwaniu do kolekcji nowych obiektów, zwłaszcza tych o łódzkiej i włókienniczej proweniencji, wraz z ich ciekawymi historiami.

Do ich obowiązków należy opracowywanie zbiorów oraz opracowywanie kuratorskie wystaw w skansenie.

Anna Dąbrowicz – artysta plastyk, pedagog, kustosz - mimo że właśnie przechodzi na emeryturę, nie sposób nie wspomnieć o jej wkładzie i zaangażowaniu w tworzeniu wystawy „Łódzkie mikrohistorie. Ludzkie mikrohistorie.”, która pod koniec roku zostanie otwarta w naszym skansenie.

Najciekawsze w mojej pracy? Ludzie i obiekty. Ich małe i wielkie historie, odszukiwanie w nich tych czasów, które odeszły, łączenie ze sobą przeszłości z teraźniejszością i dostrzeganie oraz ukazywanie wpływu życia zwykłych ludzi z przeszłości na naszą obecną rzeczywistość.

Dzięki swojej pracy czułam się jak pilot wehikułu czasu, który przenosi ludzi do przeszłości. Bezcenne jest potem usłyszeć od nich, że to co robimy jest super i jest potrzebne.

Damian Langner – kustosz

Wybierz pracę, którą kochasz i nie przepracujesz ani jednego dnia więcej w Twoim życiu. Ważne jest dla mnie robienie tego, co uwielbiam. Z wykształcenia jestem historykiem. Doktorat pisałem o kościołach drewnianych ziemi wieluńskiej na tle typów ościennych (do końca XVII wieku). Dla mnie architektura drewniana to nie tylko praca, ale także pasja. W Muzeum czuję się czasem jak detektyw, kiedy muszę odnaleźć informacje o danym obiekcie. Kocham pracę z ludźmi, od których mogę się wiele nauczyć. Najlepsze w mojej pracy jest ciągłe poszerzanie różnorodnej wiedzy. Każda wystawa czasowa, nowy obiekt czy spotkania z oferentami, to potężna dawka historycznych wiadomości. Każdy dzień w mojej pracy przynosi nowe, ciekawe wyzwania, a kiedy są trudniejsze chwile, to też dobrze, bo przecież droga na szczyt wiedzie pod górę:)

W wolnych chwilach realizuję się naukowo na uczelni. Swoim studentom często powtarzam, że inwestycja, która się najbardziej opłaca, to inwestycja w samego siebie i tak też staram się żyć.