Historia

W XIX i XX wieku Łódź była największym w kraju ośrodkiem przemysłu włókienniczego. Naturalne więc było, że muzeum tkactwa, którego pomysł narodził się w 1946 roku, powinno powstać właśnie tu. Sześć lat później w łódzkim Muzeum Sztuki utworzony został Dział Tkactwa. Jego zbiory systematycznie powiększały się, a wystawy organizowane nie tylko w salach Muzeum Sztuki, ale także w innych instytucjach kultury cieszyły się dużym zainteresowaniem. W 1955 roku dział miał już swoją siedzibę – Białą Fabrykę Ludwika Geyera. Okazały kompleks klasycystycznych budynków, będący jednym z najpiękniejszych w Polsce zabytków architektury przemysłowej, wymagał gruntownego remontu, adaptacji a także wykwaterowania dotychczasowego użytkownika – Zakładów Przemysłu Bawełnianego im. F. Dzierżyńskiego.

Samodzielną instytucją Muzeum Historii Włókiennictwa stało się w 1960 roku. W 1975 roku, czyli piętnaście lat później nazwa instytucji została zmieniona na Centralne Muzeum Włókiennictwa, w 2013 r. została rozszerzona i odtąd pełna nazwa brzmi Centralne Muzeum Włókiennictwa w Łodzi.

Inicjatorką, założycielką i pierwszym dyrektorem muzeum (a wcześniej kierownikiem działu) była Krystyna Kondratiuk. To ona wyraźnie zdefiniowała sposób i zakres działania instytucji w następnych latach. Jej wizja, pasja tworzenia, a także konkretne osiągnięcia stały się solidnym fundamentem tego, czym muzeum stawało się przez kolejne lata i czym jest dziś – największym w Europie i unikalnym w skali świata muzeum, poświęconym włókiennictwu i wszelkim jego aspektom.