Uczestnicy projektu

Przedstawiamy uczestników projektu Struktury przeplatania: tkanina jako materiał, metoda, nośnik. 

 

Laika Andersen niebawem rozpocznie drugi rok studiów w Akademii Sztuk Pięknych w Bergen. Wcześniej uczęszczała na kursy przygotowawcze do szkoły artystycznej Ærø w Danii (2020–21) i w Holbæk (2013). Studiowała również na Uniwersytecie w Roskilde (Dania), gdzie uzyskała tytuł licencjata w dziedzinie studiów nad historią gender i literaturą (2017). 

“Jej twórczość skupia się na dążeniu do poznania społecznego rozumienia form i tradycyjnego rzemiosła oraz tego, jak to rozumienie może wpływać na naszą integrację ze światem. Zaliczana jest do kategorii rzeźba i instalacje, a swoją formę wywodzi z mieszanki różnych mediów, takich jak gips, tkanina, żelazo i ceramika. Andersen stawia pytania o formy i podejścia, które koncentrują się na dualizmie pomiędzy (tradycyjnymi) wartościami żeńskimi i męskimi oraz ich współczesnymi konotacjami”.

 

Paweł Błęcki – absolwent Intermediów na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu oraz Fotografii na Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie w Krakowie, doktorant w Szkole Doktorskiej Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiował również Archeologię i Kulturoznawstwo na Uniwersytecie Gdańskim oraz Fotografię na Wydziale Filmowym i Telewizyjnym Akademii Sztuk Scenicznych w Pradze (FAMU). Współzałożyciel kolektywów artystycznych: Wspólnota Międzygatunkowa+ oraz Biuro Wspólnej Aktywności.

Jego prace prezentowane były m.in. w: CSW Łaźnia w Gdańsku, BWA we Wrocławiu, Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Galerii Labirynt w Lublinie. W swojej twórczości porusza m.in. tematy społeczno-polityczne oraz ekologiczne. W obszarze jego zainteresowań badawczych znajdują się sposoby i konsekwencje wywarzania przedmiotów ­– od rękodzielnictwa amatorskiego i profesjonalnego po masową produkcję. Zaangażowany w działania na rzecz sztuki inkluzywnej i dostępnej pod kątem sensorycznym, motorycznym i językowym. Inicjator i pomysłodawca działań warsztatowych i partycypacyjnych.

 

Pamela Bożek – absolwentka Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, doktorantka Środowiskowych Studiów Doktoranckich na macierzystej uczelni – pod opieką dr hab. Iwony Demko. Artystka i aktywistka – zajmuje się działaniami opiekuńczymi i wspólnotowymi, a także edukacją i współpracą na rzecz solidarności, dostępności i równości. Edukatorka i autorka tekstów – współpracuje z wieloma organizacjami pozarządowymi, inicjując dialog pomiędzy instytucjami kultury i organizacjami pozarządowymi działającymi na rzecz praw człowieka. Obecnie pracuje nad projektem Z ziemi polskiej do Polski będącym analizą zrealizowanych strategii postratystycznych, których celem jest udzielanie głosu, widoczności i zasobów instytucji kultury i sztuki na rzecz osób z doświadczeniem migranckim i uchodźczym w Polsce. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, laureatka II Stypendium im. Bogny Olszewskiej przyznawanego przez Fundację Nieograniczona i Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Uczestniczka programu Studio Mistrzyni Joanny Rajkowskiej ( BWA, Wrocław). Razem z Pawłem Błęckim i dr. Jerzym Łątką tworzy Biuro Wspólnej Aktywności – przestrzeń projektowania obiektów i idei służących międzyinstytucjonalnej współpracy na rzecz zmian w obliczu trwających i nadchodzących kryzysów. Założycielka inicjatywy Notesy z Łukowa, w ramach której od 2018 roku współpracuje z Zairą Avtaevą, Zaliną Tavgereevą, Lianą Borczaszvilli, Makką Visengereevą, Khavą Bashanovą, Ajną Malcagovą. Razem z Alą Savashevich i Iwoną Ogrodzką tworzy nieformalną grupę Bezgraniczna Pomoc wspierającą osoby z doświadczeniem migranckim i uchodźczym w Polsce. Realizowała projekty we współpracy m.in. z Zachętą Narodową Galerią Sztuki w Warszawie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, BWA w Bydgoszczy, Miesiącem Fotografii w Krakowie, Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi. We współpracy z Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych, Wolskim Centrum Kultury i Fundacją Most the Most tworzy i koordynuje miejsce opieki i działań twórczych – Słoń na Woli w Warszawie.

 

Grzegorz Demczuk – absolwent Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi, doktorant Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiował również na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Przekłada swoje obserwacje na działania performatywne, video oraz instalacje site-specific. W swoich pracach skupia się na relacji ciała, przestrzeni i idei, często używając gier słownych i humoru. Zrealizował indywidualne wystawy takie jak Slapstick w Karlin Studios (Praga 2021), Podstawa w Pracowni Portretu (Łódź 2018), Przewodnik po sztukach walki w Poleskim Ośrodku Sztuki (Łódź 2018) oraz Kondycja w Galerii Czynnej (Łódź 2017). Brał także udział w wystawach grupowych m.in. Skutki pandemii: Sny w galerii Serce Człowieka (Warszawa 2020), Scheitern/Failure w Artburst (Berlin 2019), Akces na Biennale WRO w BWA Studio (Wrocław 2019), NO Budget SHOW 10 w Centrum Rzeźby Polskiej (Orońsko 2018), 16. Przeglądzie Sztuki Survival (Wrocław 2018), Jak jest? w Galerii Labirynt (Lublin 2017). Uczestniczył w licznych festiwalach m.in. Kick Off Perfo w Galerii UL (Gdańsk 2021), Interference Festival (Gdańsk 2019), XXI Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Interakcje w Ośrodku Działań Artystycznych (Piotrków Trybunalski 2019), 11. Festiwal In Out w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia (Gdańsk 2017); oraz rezydencjach Ghost Expedition w ramach Astana Art Show w TSE Art Destination (Astana 2018), Performance Platform w Galerii Labirynt (Lublin 2017), Bunker Residence (Czerniowce UA 2017). Otrzymał nagrodę publiczności podczas wystawy Akces na Biennale Wro (Wrocław 2019). Stypendysta Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2018). Jego prace znajdują się w kolekcji PKO Banku Polskiego.

 

Jagoda Dobecka – absolwentka malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, doktorantka Szkoły Doktorskiej Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Współzałożycielka i członkini grupy Wykwitex działającej w latach 2017–2020. Uczestniczka Przeglądu Sztuki Survival (Wrocław 2018), Festiwalu Konteksty (Sokołowsko 2018), Otwartego Triennale (Orońsko 2017), Międzynarodowego Biennale Sztuki Zewnętrznej OUT OF STH (Wrocław 2017). Jej prace prezentowane były na wystawach indywidualnych i zbiorowych m.in.: Żabka i Pajęczyca w Fundacji Rodziny Staraków (Warszawa 2022), Apostasia: Rituals of Letting Go w Garage Gallery (Praga 2021), All the lights that lead us there are blinding w Galerii Łęctwo (Poznań 2021), Limits of Imagination (Institute of Anxiety), w Galerie hlavního města Prahy (Praga 2020). Uczestniczka programów rezydencyjnych MeetFactory w Pradze, KAIR Košice Artist in Residence, Goyki3 w Sopocie, ssesi.space w Brnie. Finalistka 13. Konkursu Gepperta, stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydenta Miasta Wrocławia. Nominowana do Nagrody WARTO w kategorii sztuki wizualne (Wrocław 2021). W swoich realizacjach poszukuje sposobów na kolektywne przeżywanie stanów związanych z utratą oraz elementów dających poczucie bezpieczeństwa. Interesują ją utylitarne strategie sztuki inicjujące przestrzenie nawiązywania i poszerzania relacji oraz zmiany hierarchii społecznych. 

 

Monika Drożyńska – absolwentka i doktorantka Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Przygotowuje pracę doktorską o polityce liter pod kierunkiem dr hab. Iwony Demko. Autorka wystaw indywidualnych: Po słowie w Galerii Sztuki Współczesnej „Bunkier Sztuki” (Kraków 2011), Uwaga! Zły pies w Muzeum Współczesnym Wrocław (2022), Kwas w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia (Gdańsk 2017) oraz w Galerii Foksal (Warszawa 2021). Brała udział w wystawach zbiorowych w Bozar w Brukseli (2018), Mumok w Wiedniu (2008), Ludwig Muzeum w Budapeszcie (2018), Sotheby’s w Tel Aviv (2019), Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie (2012, 2018, 2020). Prace artystki znajdują się w kolekcji Galerii Sztuki Współczesnej „Bunkier Sztuki” w Krakowie, Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Sztuki Współczesnej Mocak w Krakowie, Muzeum Narodowego w Kijowie, Lentos Museum w Linz. Jej twórczość była prezentowana w czterech indywidualnych katalogach: Po słowie (Kraków, 2011), Modny Drobiazg (Warszawa, 2017), Dlaczego słońce wybuchnie (Olsztyn, 2018), Polityka liter. Język jako źródło wyzwolenia (Warszawa – Wrocław, 2020). Laureatka Grand Prix Międzynarodowego Triennale Rysunku (2019) oraz Konkursu Placówka Instytutu Teatralnego (2017). Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2010, 2020). Uczestniczka rezydencji: Artbnb w Jerozolimie (2018), w Sigrids Stue w Aarhus (2016), Residency Unlimited w Nowym Jorku (2022).

 

Clea Filippa jest duńską artystką, obecnie studentką studiów I stopnia na kierunku Sztuki Piękne na Wydziale Sztuk Pięknych, Muzyki i Projektowania Uniwersytetu w Bergen. Jest także absolwentką Fatamorgany – Duńskiej Szkoły Fotografii Artystycznej oraz eksperymentalnej akademii Sztuki LungA w Islandii. Poprzez działania w obszarze malarstwa strukturalnego, dźwięku i performance’u bada fakturę sił będących emanacją ciała ludzkiego. W swojej praktyce artystycznej koncentruje się na materialnym aspekcie zmysłów, stosując podejście fenomenologiczne. W procesie twórczym często przekracza granice pomiędzy różnymi mediami, używając ciała jako tłumacza. Jej prace prezentowane były na wystawach w Kopenhadze, m.in. na Fotofestiwalu, w nowym budynku Duńskiej Biblioteki Królewskiej – Czarny Diament, w Galerii Krebsen i w budynku wystawowym Kunsthal Charlottenborg, w ramach CPH:DOX Międzynarodowego Festiwalu Filmów Dokumentalnych, jak również w domu kultury Herdubreid Culture House (Seyðisfjörður).

“Obecnie badam to, w jaki sposób tkaniny o bogatej, rzeźbiarskiej fakturze mogą stać się nośnikami energii i ruchu, co czyni je obiektami performatywnymi. Analizuję, jak dzieło sztuki i widz oddziałują na siebie wzajemnie i zastanawiam się nad płynną, energetyczną wymianą pomiędzy podmiotem a jego otoczeniem. Interesuje mnie tkanina w malarstwie i rzeźbie ze względu na jej potencjał bycia materiałem, którego można dotknąć, który istnieje fizycznie i jest elastyczny. Intryguje mnie to, jak w ciągłym procesie stawania się, tkanina kształtowana jest przez ludzkie gesty, swoje właściwości oraz przestrzeń, wiatr i siłę ciążenia. Ponieważ tkanina stała się częścią mojej praktyki artystycznej dopiero od niedawna, czuję silną potrzebę zgłębienia tradycyjnych metod i kontekstu historycznego tego medium, jak również zapisanych w nim świadectw społecznych, kulturowych i artystycznych”.

 

Katinka Halland ukończyła studia na kierunku sztuka w Akademii Sztuki (Wydział Sztuki Współczesnej w Bergen, 2022). Uzyskała również tytuł wyższych studiów zawodowych w zakresie sztuki w Akademii Sztuki w Bergen (2019). Obecnie jest studentką studiów magisterskich na kierunku Sztuki Piękne w Akademii Sztuki na Wydziale Sztuki Współczesnej w Bergen. Jej prace pokazywane były m. in. w nomadycznej galerii IRGI, w Studio K (Stavanger) oraz w Muzeum Włókiennictwa w Salhus. Prace artystki dotykają kwestii związanych z czasem, procesem rozkładu i ciałem ludzkim. Halland analizuje te tematy, badając tkaninę jako medium, stosując naturalnie pozyskane materiały i kolory, co nadaje jej pracom ulotną formę. Te, często intuicyjne, poszukiwania dotyczą materiałów i prowadzą do powstania trójwymiarowych prac przypominających rzeźby wykonane z tkanin.

“Postrzegam tkaninę jako medium bardzo bliskie nam wszystkim. Używamy jej codziennie pod postacią odzieży, pościeli, materiałów itp. Zawsze jest w bezpośredniej bliskości z naszym ciałem, dotyka go, łatwo można ją ułożyć, uformować na różne sposoby. Proces powstawania tkaniny jest często czasochłonny, ale uważam, że to bardzo interesujące tworzywo. Czy ten czas jest wartością samą w sobie? Dla mnie ważne jest bycie nośnikiem wiedzy, uczenie się i rozumienie tradycyjnych metod pracy stosowanych w przemyśle włókienniczym. W ten sposób mogę podejmować bardziej świadome decyzje o odejściu od tych metod i poszukiwaniu nowych ścieżek; często przełamuję tradycyjne metody pracy, aby osiągnąć odmienne efekty wizualne. Chcę robić to we współpracy, w dialogu z materiałem, którego słucham i pozwalam mu się prowadzić. W takim procesie mogą pojawić się błędy, ale można też w nim odnaleźć ciekawe ścieżki”.

 

Agata Jarosławiec – absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie (2020) oraz studiów licencjackich z historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim (2014), od 2021 roku doktorantka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Laureatka III nagrody w konkursie Artystyczna Podróż Hestii (2020), finalistka Allegro Prize (2021), uczestniczka 17. Przeglądu Sztuki SURVIVAL we Wrocławiu (2019). Jej praktyka artystyczna opiera się na badaniu relacji między historią, ciałem a tożsamością. Interesują ją cienie narracji indywidualnych i społecznych, szuka w nich szansy do wzrostu i rezyliencji. W swojej praktyce często wykorzystuje obiekt, wideo oraz działania performatywne oparte na terapeutycznych metodach pracy z ciałem.

 

Olga Konik – absolwentka studiów licencjackich z filologii romańskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz studiów licencjackich i magisterskich z wzornictwa na Wydziale Form Przemysłowych Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, doktorantka w Szkole Doktorskiej na macierzystej uczelni, gdzie prowadzi zajęcia w Pracowni Projektowania Społecznie Odpowiedzialnego. W swoich projektach bada tematykę pracy ręcznej jako strategii zrównoważonej. Interesuje się naprawianiem, intymnymi związkami człowieka z obiektami codziennego użytku oraz ekonomią cyrkularną. Praktykę z pogranicza projektowania, researchu i sztuki miała okazję rozwijać w projektach Kuczka 2.0 dla Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN w Warszawie (2019), Zielona Czytelnia dla Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Krakowie we współpracy z Miastopracownią (2019), Spinning Triangles, Ignition of School of Design w galerii Savvy Contemporary w Berlinie (2019). Działa także w redakcji Krótkich Form – rubryki pisma o dizajnie: formy.xyz. Współtworzy założony przez siebie Kolektyw Artystycznych Form Eksperymentalnych (KAFE), działający na styku teatru i performance’u, gdzie zaangażowana jest jako aktorka i performerka oraz koordynatorka odpowiadająca za program artystyczny, organizację i oprawę graficzną. Z KAFE realizowała projekty takie jak: Kolonia w ramach festiwalu Dom Letnich Obyczajów w Galerii Miejskiej w Gdańsku (2016), performance KASPAR HAUSER w klubach Uff oraz Pauza (Wrocław, Kraków 2016), kameralnie: w poszukiwaniu tożsamości, w ramach projektu Kultura w sieci (2020). Jako prelegentka wystąpiła na konferencjach: 4 Design Days (2022), Young Agrafa (2022). Brała udział w wystawach zbiorowych: Zlin Design Week Exhibition (2021), Agrafa Beyond (2022).

 

Marta Krześlak – absolwentka Pracowni Multimediów Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi (2018), doktorantka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała także w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i w Ecole Nationale Superièure Des Beaux Arts w Lyonie. Używając obiektów znalezionych, buduje przestrzenne instalacje kinetyczne, w których analizuje naturę ludzkiego działania i jego interakcje z przestrzenią. Interesuje ją możliwość przywołania wspomnienia przez zapamiętane i wyobrażone krajobrazy oraz wiara w jego sprawczość. Eksperymentuje ze skalą, estetyką kiczu i obiektami popkultury, często balansując na granicy absurdu. Wprawiając swoje prace w ruch, zaprzecza jednemu sposobowi interpretacji zjawisk i wskazuje na zmienność punktów odniesienia we wszechświecie. Jej prace prezentowane były na wielu wystawach indywidualnych: m.in. w Miejscu Projektów Zachęty w Warszawie, CSW Zamek Ujazdowski, Gdańskiej Galerii Miejskiej, Industra Art Brno, Galerii Szara Kamienica oraz zbiorowych m.in. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Museum of Contemporart Art w Hiroshimie. Laureatka Festiwalu Młode Wilki, Nagrody Fundacji Grey House i Konkursu Najlepsze Dyplomy w Gdańsku. Rezydentka Meet Factory w Pradze jesienią 2019 roku i Kooshk Residency w Teheranie w grudniu 2018.

 

Natalia Mecnarowska-Legutko – absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, od 2020 roku doktorantka w Szkole Doktorskiej na macierzystej uczelni. W 2017 roku otrzymała medal Rektora Akademii w uznaniu za wyróżniający się dyplom. W swojej pracy doktorskiej zajmuje się badaniem historii Polski (od drugiej połowy XX w.) przy użyciu medium rysunku. Prowadzona przez nią narracja budowana jest w sposób „patchworkowy” – z fragmentów własnych doświadczeń, z osobistych opowieści innych osób, z wycinków starych gazet, urywków Polskiej Kroniki Filmowej i Teleexpressu, z historii lokalnych, z rzeczy nieoczywistych lub oczywistych – codziennych. Rysunek narracyjny odpowiada jej zdaniem współczesnym potrzebom komunikacji, gdzie coraz większe znaczenie odgrywa obraz połączony z krótkim tekstem. Interesuje ją badanie jego możliwości i poszerzanie o nowe formy wypowiedzi.

Zajmuje się tworzeniem komiksów, ilustracją oraz projektowaniem graficznym. W 2018 roku zdobyła I miejsce w konkursie stypendialnym Gildia wspierającym twórców komiksów, zaś w 2019 roku zajęła I miejsce w Międzynarodowym konkursie na krótką formę komiksową organizowany przez Międzynarodowy Festiwal Komiksu i Gier w Łodzi. W 2019 i 2020 roku MFKiG w Łodzi opublikował w katalogu jej krótkie formy komiksowe (Basen i Miłość w Czasach Inflacji).

 

Piotr Madej – absolwent kierunku Intermedia na Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, obecnie uczestnik Szkoły Doktorskiej na macierzystej uczelni oraz asystent w pracowni Audiosfery na Wydziale Intermediów prowadzonej przez prof. dr. hab. Marka Chołoniewskiego. Artysta mediów, kompozytor i realizator dźwięku, członek Polskiego Stowarzyszenia Muzyki Elektroakustycznej, członek artystycznego kolektywu naukowo-badawczego GrupLab, stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2017, 2019). Artysta związany z festiwalem Audio Art Festival, Galerią i!, Sceną ATA i galerią APTEKA Janicki Gallery. Współpracuje także z Krakow Film Klaster. Autor udźwiękowień do filmów m.in.: Był sobie szewc (reż. Igor Kawecki, 2021), Męty (reż. Kasia Kurop, 2021) i Deserowy Jamnik (reż. Betina Bożek, 2022). We współpracy z galerią APTEKA jest współtwórcą m.in. takich prac jak: Big Dada (2019) i Dzeus II (2021). Uczestnik wystaw takich jak Biennale WRO (2019), gdzie wykonał performans audiowizualny AYEE nawiązujący do klasycznej pracy videoart Wojciecha Bruszewskiego YYAA. W tym samym roku, wraz z zespołem (Marek Chołoniewski – systemy biosensoryczne, Chris Cutler – elektryfikowana perkusja, Artur Lis – projekcja laserowa, Piotr Madej – wielokanałowa projekcja dźwiękowa), wykonał na żywo utwór Folded Maps Of Time (FoMaTi), zaprezentowany na festiwalu Tetramatyka (2019) we Lwowie i w formie online na Ars Electronica (2020) w Lintz. Podczas lockdownu w 2020 roku wziął udział w międzynarodowym projekcie Pandemic Media Space zorganizowanym przez ukraińskie i polskie Stowarzyszenie Muzyki Elektroakustycznej, wykonując utwór The Year. Laureat III miejsca w międzynarodowym konkursie kompozytorskim Etiuda na Jedno Uderzenie w Dzwon – za utwór Sigi 2021 (2021). Kompozycja ta została wykonana podczas obchodów 500-lecia zawieszenia dzwonu Zygmunt w Krakowie na Wzgórzu Wawelskim oraz w Krakauer Haus w Norymberdze. W związku z obchodami 100. rocznicy urodzin Stanisława Lema artysta wykonał utwór GoLEM we wrześniu na festiwalu Tetramatyka (2021) we Lwowie oraz w listopadzie na festiwalu Audio Art Festival (2021) w Krakowie.

 

Julia Margrethe Langeland Næss jest studentką drugiego roku studiów I stopnia w Akademii Sztuk Pięknych w Bergen. Uzyskała tytuł wyższych studiów zawodowych w zakresie sztuki w Akademii Sztuki Strykejernet w Oslo. Ukończyła również studia I stopnia na kierunku aktorstwo w NSKI University College (NSKI høyskole) w Oslo. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się na tradycjach związanych z malarstwem. W swojej najnowszej pracy sprawdzam, jak można wykorzystać malarstwo figuratywne do opisania i odtworzenia abstrakcyjnych uczuć, takich jak samotność, miłość i lęk. Bada wypełnione emocjami materiały, przedmioty i miejsca. Interesuje się również portretem – studiuje tradycje malarstwa portretowego i prowadzi badania nad tym, co mieści się w definicji portretu. Interesują ją nasze małe sekrety ukryte w najbliższym otoczeniu. Swoje autoportrety maluje akwarelami na papierze. Narzuca sobie ograniczenia dotyczące czasu i pędzli, jakie ma do dyspozycji. Interesuje ją to, co pociągnięcia pędzlem, dobór kolorów i potrzeba korygowania błędów mówią nam o stanie umysłu malarza.

“Pamiętam zapach kulek naftaliny unoszący się, kiedy stałam na wąskiej, trzeszczącej drabinie i otwierałam wejście na strych. Zaglądałam do wypełnionego fruwającym kurzem pomieszczenia. Wiatr wiejący przez okna, delikatne skrzypienie ścian. Babcia, którą nazywałam Momo, powiedziała, że mogę znieść na dół jedno pudełko, które potem otworzę i będę mogła pobawić się jego zawartością. Przez lata babcia zbierała wszystkie swoje ubrania i ubrania swoich dzieci. Oglądałam kartonowe pudła, próbowałam do nich zajrzeć, nie otwierając ich zbyt mocno. Nie chciałam zrywać taśmy klejącej, jeśli nie zamierzałam zabrać pudełka na dół. W końcu w jednym pudle zobaczyłam kawałek błyszczącej czerwonej tkaniny. Wzięłam je i szybko zeszłam po starej drabinie, starając się zachować równowagę podczas balansowania z pudłem na głowie. Miałam wtedy siedem lub osiem lat. Pudło wypełnione było różnymi tkaninami, ubraniami z innej epoki, kolorami i wzorami, które rzadko można było zobaczyć w sklepie, a które znałam tylko z filmów. Były tam te rękawiczki z błyszczącego czerwonego materiału, które patrzyły na mnie. Błyszczały. Były to najpiękniejsze rękawiczki, jakie kiedykolwiek widziałam. Przesunęłam palcami po błyszczącej tkaninie, była miękka, chyba był to jedwab. Założyłam je. Nagle dom stał się zamkiem, ja byłam księżniczką, a rękawiczki miały magiczną moc. Rozłożyłam ramiona, aby uwolnić magiczną energię, która sprawiła, że błękitne zasłony w kwiaty babci Momo pofrunęły do sufitu. Potem, leżąc na podłodze, turlałam się po perskich dywanach przez cały pokój. Chowałam się za składanym drewnianym parawanem pokrytym namalowanymi na nim opowieściami o żołnierzach, królach i Jezusie. Zły król dowiedział się o moich rękawiczkach i chciał je ukraść. Jego żołnierze przeszukiwali mój zamek. Przebiegłam przez salon, na chwilę schowałam się za flanelową kotarą prowadzącą do holu. Przy schodach zauważyłam czterech żołnierzy. Czerwone rękawiczki lśniły z całą mocą. Nagle ta moc wybuchła i odrzuciła żołnierzy daleko od mojego zamku. Upadłam na podłogę, czując miękki dywan ocierający się o moje nogi. Moje ręce z czułością dotykały twarzy, jedwabne rękawiczki przyniosły ukojenie. Zamykam oczy i myślę sobie, że mam ogromne szczęście, że znalazłam te rękawiczki i czuję jak uśmiech powoli pojawia się na mojej twarzy”.

 

Filip Rybkowski – absolwent Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, uczestnik Szkoły Doktorskiej na macierzystej uczelni. W swojej pracy twórczej łączy różne media, takie jak malarstwo, fotografia czy wideo. Tworzy obiekty artystyczne i instalacje, odwołując się do historii sztuki, czasowości dzieła i pojęcia zabytku. Kluczowe miejsce w jego praktyce artystycznej zajmuje obraz i przynależny mu kontekst kulturowy. Historia ma dla niego charakter plastyczny i uwarunkowany samym obrazem. W najnowszych realizacjach podstawowym wykorzystywanym przeze niego narzędziem jest krytyczny akt rekonstrukcji, połączony z namysłem nad politycznością gestu przywracania, utrwalania i konserwacji. Uczestnik licznych wystaw zbiorowych i projektów indywidualnych: Innocent Eyes, Weak Arm w Sopa Gallery (Koszyce 2019), Pierwotne fantazje w Galerii Sztuki Współczesnej BWA (Katowice 2019), Miraż Travel w Galerii Sztuki Wozownia (Toruń 2019), Déjà vuw Henryk Gallery, (Kraków 2018), Dry Crust and Oceans of Liquid matter w Horse and Pony Fine Arts (Berlin 2018), Kapitał w ramach 16. Międzynarodowego Przeglądu Sztuki SURVIVAL (Wrocław 2018), Zwierzęta domowe w Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki (Kraków 2018), 24 H w Krakauer Haus (Nurnberg 2018), Co z tą abstrakcją? w Fundacji Stefana Gierowskiego, (Warszawa 2018), Tanceba w Galerii Bielska BWA (Bielsko-Biała 2017).

 

Ala Savashevich – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, uczestniczka Szkoły Doktorskiej Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. W latach 2010–2014 studiowała w białoruskiej Państwowej Akademii Sztuk Pięknych w Mińsku. Laureatka Nagrody Watro2021 we Wrocławiu (2021) oraz nagrody Fundacji Sztuki Polskie ING (2021). Zdobyła stypendium Prezydenta Wrocławia na realizację przedsięwzięcia artystycznego w dziedzinie sztuk wizualnych (2021). Uczestniczka cyklicznego projektu Studio Mistrzów: Joanna Rajkowska w Galerii BWA (Wrocław 2019 - 2020). Laureatka międzynarodowej rezydencji artystycznej Digitalresidency, OP-ENHEIM, (Wrocław 2020). Uczestniczka rezydencji zorganizowanej we współpracy ze Slavs and Tatars Studio i Goethe Institut w Berlinie (2019). Brała udział w licznych wystawach zbiorowych, m.in Gdy słońce jest nisko – cienie są długie w Galerii Arsenał (Białystok 2022), Common Ground – where is my home? w Korpúpfsstaðir (Reykjavík 2021), Inskrypcje tożsamości. Przynależność. Różnica. Gest w Biurze Wystaw (Warszawa 2021), Practicing the Revolution ­(pokaz filmów artystycznych i dyskusje na temat Białorusi) w Bi ' Bak (Berlin 2021), Screams of the silenced, The Grey Space in the Middle (Haga 2021), Każdy dzień w Mystetskyi Arsenal (Kijów 2021). W swojej praktycy artystycznej porusza zagadnienia dotyczące pamięci, tożsamości i traumy. Wykorzystuje zarówno wideo, fotografię jak i działania performatywne.

 

Live Skaar Skogesal rozpoczyna ostatni rok studiów I stopnia na kierunku sztuki piękne na Wydziale Sztuki Współczesnej w Bergen. Wcześniej studiowała na tym samym kierunku w Akademii Sztuki w Bergen (2019). Jej twórczość zadaje pytania o relacje człowieka z tradycją w świecie współczesnym. Jak możemy zachować odziedziczoną wiedzę o przyrodzie, materialności i rękodziele w społeczeństwie, w którym wszystko można kupić? Prace Skogesal wykonane są głównie z tkanin. Artystka bada, czego współcześnie możemy nauczyć się z dawnych technik, takich jak stosowanie naturalnych barwników i tkanie tkanin dekoracyjnych.

“Jak możemy zachować wiedzę o przyrodzie, materialności i rękodziele odziedziczoną po poprzednich pokoleniach w społeczeństwie, w którym wszystko można kupić? Podczas podróży do Polski i Norwegii zobaczyliśmy wiele przykładów na to, że ludzie produkowali tkaniny, aby chroniły ich przed chłodem, ale też aby opowiadały historie i były oznaką statusu społecznego. W świecie, w którym tkaniny kupuje się za grosze, a większość z nas nie zastanawia się nad tym, jak długi jest czas ich wytworzenia, oderwaliśmy się od przyrody i tradycji. W mojej pracy korzystam z czasochłonnych technik, takich jak naturalne barwienie i tkanie ręczne. Dłuższe obcowanie z materiałami takimi, jak wełna i len, poznanie ich sprawiło, że zastanawiam się nie tylko nad historią tych materiałów, ale również nad swoją własną historią. Kiedy myślę o pracy z tkaniną, myślę o wszystkich tych nieznanych kobietach, które przez minione lata spędziły tysiące godzin przy krośnie. W moim projekcie chcę oddać cześć tym kobietom”.

 

Jakub Święcicki – absolwent wzornictwa o specjalności projektowanie produktu (2018) oraz projektowania form użytkowych (2020) – na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach, doktorant Szkoły Doktorskiej na Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Projektant tekstyliów użytkowych i haftów komputerowych. W ramach studiów doktoranckich pracuje nad kolekcją obiektów tekstylnych dla niewidomych i osób niedowidzących. Od pięciu lat czynnie związany z Instytutem Dizajnu w Kielcach, gdzie prowadzi Pracownię tkaniny i koordynuje działania Ambasady Dizajnu. Zajmuje się działalnością warsztatową, edukacyjną oraz organizowaniem wystaw. Tworzy prace na pograniczu sztuki włókna, rzemiosła i dizajnu. W 2017 roku odbył półroczny kurs Textile and Clothing Management w Tianjin Polytechnic University. W 2020 roku ukończył kurs Textile Engineering Professional Training Program na Tiangong University.

Finalista w konkursie Taiwan International Student Design Competition 2018 w kategorii Product design, laureat Green Concept Award 2021 w kategorii Handicraft, zdobywca wyróżnienia honorowego w Best in Design/ZLIN Design Week 2021. Jego projekty prezentowane były m.in. w Design Alive, Kraft Magazyn, Label Magazine, Magazif, Architektura i Biznes czy paryskim BeautyMute Magazine.

 

Thea Weis

“W mojej praktyce artystycznej badam ikony i idoli postmodernizmu oraz trendy w cyberkulturze z punktu widzenia nie-heteronormatywnej autorefleksji. Zastanawiam się nad tym, jak przyciągam i odrzucam świat cyfrowy i jego kulturę. Obszar moich działań często związany jest z ekranem, pracuję z fotografią i cyfrową obróbką obrazu. Ten projekt wydał mi się atrakcyjny, ponieważ próbowałam wyobrazić sobie, jak da się połączyć jedno z najstarszych mediów, jakim jest tkanina z całą swoją bogatą historią, z czymś cyfrowym, szybkim i krzykliwym. Zastanawiałam się też, jak moje podejście artystyczne sprawdzi się w pracy z i wobec medium, które wymaga czasu i cierpliwości”.