Kolekcja etnograficzna-tkanina ludowa

Kolekcja liczy 2857 pozycji inwentarzowych (ponad 4000 obiektów). Są to przede wszystkim różnego typu tkaniny i odzież ludowa w ich odmianach regionalnych, stanowiące materiał dokumentacyjny pozwalający na poznanie takich zagadnień jak: ludowe surowce włókiennicze, struktura tkanin i ich technika, ludowe techniki hafciarskie i koronkarskie. Najliczniejsze są obiekty z terenu – najbliższego Łodzi – środkowej Polski (region łowicki, opoczyński, rawski i sieradzki), północnej (Kujawy, Kurpie), a także wschodniej i północno-wschodniej.

Zgromadzone eksponaty pochodzą z okresu od końca XIX wieku po lata współczesne. Przeważająca część kolekcji (2/3) to fragmenty tkanin odzieżowych, koronek i haftów.
Wśród nich na uwagę zasługuje zespół 420 haftów warsztatowych z terenu Polesia, sprawiających wrażenie haftu igłowego, wykonanych jednak techniką tkacką tzw. przetykania („peretyk”) lub przebierania („perebora”).

Odrębnym tematem kolekcjonerskim jest ludowa tkanina o rozbudowanym programie artystycznym realizowana ręcznie – kilimy, tkaniny nicielnicowe i dwuosnowowe.Dość dużą grupę stanowią wśród nich wełniane i lniano-wełniane nakrycia na łóżka o wzorze pasów („pasiaki”) lub kraty („kraciaki”). Tkaniny te nazywane „kilimami”, „półdywanami” lub „dywanami” uważane są za najbardziej tradycyjne i typowe dla polskiego tkactwa ludowego.

Odrębną, niezwykle interesującą grupą są tkaniny podwójne, nazywane także dywanami dwuosnowowymi, pochodzące z lat 1880-2019, z obszarów północno-wschodniej Polski. Są to z reguły wzorzyste tkaniny wełniane, których charakterystyczną cechą jest – wynikająca z techniki tkania – dwuwarstwowość. Lewa strona jest kolorystyczną odwrotnością prawej.
Ciekawym zespołem są obiekty z obszaru dawnej Rzeczpospolitej – wieloetnicznej Polski kresowej. Są to głównie dekoracyjno-użytkowe tkaniny wileńskie, poleskie i huculskie (kilimy, tkaniny wielonicielnicowe, ręczniki).

Uzupełnieniem kolekcji tkaniny jest zbiór narzędzi związanych z tkactwem i obróbką włókna.