Kolekcja tkaniny zabytkowej

Kolekcja obejmuje tekstylia od V w. do połowy XX stulecia, obrazuje bogactwo tkactwa zachodnioeuropejskiego, polskiego i orientalnego. Najstarszymi eksponatami są fragmenty tkanin koptyjskich. Istotny zespół stanowią tapiserie, m.in. z Brukseli, Delft, Audenarde, Aubusson, Beauvais (XVI-XIX). Najliczniejszy zbiór (ponad 1.000 egzemplarzy) tworzą europejskie jedwabne wzorzyste tkaniny odzieżowe i dekoracyjne: włoskie, francuskie, angielskie, niemieckie oraz rosyjskie (XV-XIX), uzupełnione przykładami koronek i pasmanterii (XVII-XX). W kolekcji orientaliów najobfitsza grupa ilustruje XIX i XX-w. kobiernictwo Wschodu (dywany, kilimy, sumaki i in. oraz akcesoria), pochodzące przede wszystkim z terenów Kaukazu, Persji, Turcji, Azji Centralnej. Znajdują się w niej również efektowne suzani, fukusy, batiki i ikaty oraz luksusowe szale kaszmirskie.

Wśród tkanin polskich dominuje największy w kraju zbiór kilimów (XVIII-XX): od podolskich i kijowskich po tkane w Glinianach, Oknie, Kosowie, Lwowie, Krakowie, Zakopanem, a także w Łodzi, zwłaszcza w okresie 20-lecia międzywojennego – czasie „szału kilimowej mody”. Kolekcja obejmuje także cenne zespoły XVIII i XIX-w. pasów kontuszowych krajowych i importowanych (3. zbiór w kraju), makat buczackich (XIX-XX) oraz haftów liturgicznych (XV-XX). Są też zespoły okazjonalnych żakardów (kopie słynnych obrazów, portrety znanych postaci z XIX i XX w.) oraz zestawy z wypraw ślubnych w postaci kompletów bielizny stołowej i pościelowej (XVIII-XX), a także blisko 90 współczesnych tkanin-rekonstrukcji z łódzkiej spółdzielni „Rękodzieło Artystyczne”, służących od l. 60. ubiegłego wieku do dekoracji wnętrz zabytkowych, rządowych, publicznych. Kolekcji tkanin zabytkowych towarzyszą zespoły materiałów dokumentacyjnych (projekty, kartony i próbki wyrobów kilimkarskich, koronkarskich, haftarskich), m.in. autorstwa Józefa Mehoffera i Leona Wyczółkowskiego.