Ludwik Geyer – pierwszy Lodzermensch, król perkalu

Ludwik Geyer (1805–1869), był pierwszym łódzkim przedsiębiorcą-wizjonerem. Nazywano go nawet „królem perkalu” czy „pierwszym Lodzermenschem”.

Urodził się w Berlinie i tam też uzyskał wykształcenie. Praktykę zdobył w manufakturze ojca. W 1828 przyjechał do Łodzi. Miasto zostało wybrane na ośrodek rozwoju przemysłu włókienniczego, co oznaczało, że nowi osadnicy otrzymywali od rządu znaczne przywileje. W ramach tego wsparcia Geyer otrzymał w użytkowanie działkę ziemi i licencję na sprowadzanie przędzy z obniżonym cłem. W 1829 r. jego zakład liczył zaledwie 12 warsztatów tkackich i kilka maszyn drukarskich. Jednak dzięki dobrej koniunkturze i taniej sile roboczej Geyer w krótkim czasie go powiększył. W latach 1835-38 zbudował „Białą Fabrykę”, którą wyposażył w pierwszą w mieście maszynę parową. Lata 1848–1853 były czasem największego rozkwitu fabryki – jedynego w Łodzi w pełni zmechanizowanego przedsiębiorstwa włókienniczego o pełnym cyklu produkcyjnym. Pracowały tu 3 maszyny parowe, a zatrudnionych było około 655 robotników.

Geyer inwestował także poza włókiennictwem, w Rudzie Pabianickiej zbudował i uruchomił nowoczesną cukrownię, tartak, cegielnię. Okres powodzenia w interesach trwał jednak krótko. Rok 1854 to początek upadku zakładów. Przyczyniły się do tego: nieudana inwestycja w cukrownię, pożar tkalni i drukarni, zadłużenie i utrata kredytu, a także kryzysy ekonomiczne. Nie bez znaczenia była też rosnąca w Łodzi konkurencja. Fabryka stanęła w 1862 r. z powodu braku kapitału obrotowego i kolejnego kryzysu, tzw. „głodu bawełnianego”. Zastój trwał pięć lat. Aby zmniejszyć stan zadłużenia, Geyer zmuszony był sprzedać dobra w Rudzie Pabianickiej.

Dopiero w 1867 r. bankier Bernard Ginsberg wydzierżawił fabrykę. Dostarczył niezbędny kapitał obrotowy i zajął się zbytem tkanin. Wznowiono produkcję, a za 42% udział w zyskach zakładami zarządzał nadal Geyer. Wkrótce, ze względu na zły stan zdrowia, przekazał obowiązki synowi Gustawowi. Zmarł 21 X 1869 r.