JURY 17. MTT
Obrady jury 17. Międzynarodowego Triennale Tkaniny w Łodzi odbędą się 5 i 6 maja 2022 roku. W składzie jury zasiądą:
Ana Paula Cohen to niezależna kuratorka, redaktorka i pisarka. Jest założycielką i przewodniczącą podyplomowego programu studiów i praktyki kuratorskiej, FAAP, São Paulo. Była także kuratorką na rezydencji w Centre for Curatorial Studies – Bard College w Nowym Yorku, współkuratorowała 28. Biennale de São Paulo oraz Encuentro Internacional de Medellín 07 (Kolumbia). W latach 2011-2013 była profesorem wizytującym w California College of the Arts w San Francisco, następnie współdyrektorką niezależnego programu dla artystów i kuratorów PIESP w São Paulo (2013-2014) oraz dyrektorką Programu Bolsa Pampulha, w Museu da Pampulha, Belo Horizonte (2010-2011). Cohen była również współzałożycielką i dyrektorką projektu Istmo – elastyczne archiwum w São Paulo (2004-2007). Kuratorowała wystawy takie, jak: „O kohabitacji: filmy Yael Bartany” (The Banff Centre, Kanada); „Archeologia ucieleśniona architektury i krajobrazu” (Muzeum w Tel Awiwie); Życie pod tym samym dachem: Kolekcja Marieluise Hessel i Centrum Studiów Kuratorskich (Muzeum Sztuki w Hessel, Nowy Jork), „Cildo Meireles – inserciones en circuitos ideologicos” (Museu de Antioquia, Medellín); „Opowiadanie historii – archiwum i trzy studia przypadków – z udziałem Mabe Bethônico i Liama Gillicka” (Kunstverein München, Monachium). Pracę doktorską pod tytułem: Reconstituição de um corpo de obra: arte, vida, museus e os diferentes modos de habitá-los [Rekonstytucja Dzieło: sztuka, życie, muzea i różne sposoby ich zamieszkiwania pisała w Núcleo de Estudos da Subjetividade (PUC, São Paulo), pod kierunkiem Suely Rolnik.
Ann Coxon to kuratorka sztuki międzynarodowej w galerii Tate Modern w Londynie. Głównym polem jej zainteresowań jest twórczość oparta na technikach włókienniczych. Obecnie przygotowuje wystawę dzieł Magdaleny Abakanowicz, która zostanie otwarta w Tate Modern w listopadzie 2022, a następnie będzie pokazywana w Musee cantonal des Beaux-Arts w Lozannie (Szwajcaria) oraz Henie Onstad Art Center w Norwegii. Organizowała wiele wystaw i pokazów w Tate Modern, m.in. Dorotha Tanning (2019), Anni Albers (2018), Beyond Craft (2017), Alexander Calder: Performing Sculpture (2015) czy Saloua Raouda Choucair (2013). Coxon jest również autorką monografii o artystce Louise Bourgeois (wydawnictwo Tate, 2010). Aktualnie pisze pracę doktorską dotyczącą sztuki tkaniny europejskiej w latach 1960-1979.
Marta Kowalewska, historyczka i krytyczka sztuki, kuratorka wystaw, główna kuratorka Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi (CMWŁ). Kuratorka 16 i 17 Międzynarodowego Triennale Tkaniny (Łódź, 2019, 2022). Autorka wystaw, m.in.: Metamorfizm. Magdalena Abakanowicz (CMWŁ, 2017–2018), Bunt materii (CMWŁ, 2017), Ad initium (indywidualna prezentacja twórczości Włodzimierza Cygana, CMWŁ, 2017), współkuratorka wystaw: Tkanina artystyczna łódzkich profesorów – śladem sukcesu światowych wystaw i nagród (ASP w Łodzi 2015), Roman Owidzki – Forma w malarstwie (Galeria Le Guern, Warszawa, 2016) oraz Starczewski. Idea zapisu linearnego (2022). Kuratorka prowadząca zespołu, który przygotował wystawę Działy otwarte / Działy zamknięte (CMWŁ, 2020). Współredaktorka katalogu Sploty idei (ASP w Łodzi, 2016), konsultantka naukowa wystawy Splendor tkaniny (Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa, 2013) i współredaktorka katalogu towarzyszącego wystawie. Autorka licznych publikacji (ponad 70 artykułów, tekstów krytycznych i wywiadów m.in. z Wojciechem Fangorem, Romanem Opałką, Stanisławem Fijałkowskim, Stefanem Gierowskim) na łamach prasy fachowej i w katalogach wystaw. Współautorka książki From Tapestry to Fiber Art. The Lausanne Biennials 1962–1995 (Fondation Toms Pauli, Skira Editions, 2017). Członkini jury międzynarodowych konfrontacji sztuki tkaniny, członkini zarządu międzynarodowego stowarzyszenia European Textile Network, przewodnicząca Rady Fundacji Marty Magdaleny Abakanowicz-Kosmowskiej i Jana Kosmowskiego.
Mizuki Takahashi jest dyrektorką wykonawczą i główną kuratorką Centre for Heritage, Arts and Textile w Hongkongu. Ukończyła historię sztuki na Uniwersytecie Waseda w Tokio oraz School of Oriental and African Studies (University of London). W latach 1999-2003 pełniła funkcję kuratorki w założonym przez nią Mori Art Museum w Tokio, następnie pracowała jako starsza kuratorka w Centrum Sztuki Współczesnej, Art Tower Mito, realizując liczne transdyscyplinarne wystawy, które prezentowały różne formy artystyczne, w tym mangę, film, modę, architekturę, performans i sztukę współczesną. Do jej wystaw należą: Eight Days: Beuys in Japan (2009); Quiet Attentions: Departure from Women (2011); You reach out – right now – for something: Questioning the Concept of Fashion (2013), MILL6 Foundation Fall Programmes: TECHSTYLE Series 1.0 – Ariadne’s Thread (2016), Spring Programme: Line of Time (2017) oraz Spring Programme: (In)tangible Reminiscence (2018); Unfolding: Fabric of Our Life (2019); N S Harsha: Gathering Delights (2019); Sudo Reiko: Making NUNO Textiles (2019); and Unconstrained Textiles: Stitching Methods, Crossing Ideas (2020). Poza pracą kuratorską prowadzi liczne wykłady zarówno w Azji, jak i w Europie.
Zasha Colah zajmuje się tworzeniem wystaw i pisaniem sztuki. Jest współdyrektorką artystyczną Archive Milano/Berlin/Dakar (Mediolan, 2021–) oraz wykładowczynią na Wydziale Sztuk Wizualnych i Studiów Kuratorskich, Nuova Accademia di Belle Arti Milan (2018–). Jest członkiem rady redakcyjnej Geoarchivi (2021–), serii książek, które na nowo odkrywają archiwa różnych szerokości geopolitycznych. Jest pracownikiem naukowym w 221A (Vancouver, 2021–22) badającym rdzenną geografię w ramach projektu badawczego zatytułowanego The Scorched-Earthly. Jej artykuły o kuratorstwie znalazły się w The New Curator (red. Natasha Hoare et al., Laurence King, 2016), The Curatorial Conundrum (red. Paul O’Neill et al., MIT Press, 2016). W swojej pracy doktorskiej poruszała temat praktyk metawystawienniczych w Indo-Birmie od lat 80., pod różnymi formami dyktatury i autorytarnych rządów. Jej najnowsze eseje na temat tego regionu znalazły się w Interlaced Journeys: Diaspora and the Contemporary in Southeast Asian Art (pod red. Patrick D Flores i Loredana Pazzini-Paracciani, Osage, 2020), Art & Ecology (z Marco Scotini, pod red. Ravi Agarwalem). i Latika Gupta, Marg, 2020) oraz w 20th Century Indian Art: Modern, Post-Independence, Contemporary (red. Partha Mitter i in., Thames & Hudson, 2022). Jest współzałożycielką kolaboracji badawczej blackrice (Tuensang, Nagaland, 2007) oraz kolaboracji kuratorskiej i związku artystów Clark House Initiative (Mumbai, 2010-2022). Pracowała nad symultanicznymi praktykami wystawienniczymi w Clark House (2010-15). Była kuratorką Pedro Gómez-Egaña: Inmeridiem (z Marianne Zamecznik, tymczasowa publiczna komisja artystyczna dla Deichmanske bibliotek, Narodowa Biblioteka Publiczna, Oslo, 2021–22); Anawana Haloba: How to (re)pair my grandmother’s basket and Muna Mussie: Bologna St. 173: Bologna St. 173 (obie z Chiarą Figone, Archvie Milano, 2021). Była kuratorką trzeciego Biennale w Pune, Habit-co-Habit. Artistic Simulations of Some Everyday Spaces (z Luca Cerizza, 2017) oraz drugiego Yinchuan Biennale, Starting from the Desert. Ecologies on the Edge (w ramach zespołu kuratorskiego kierowanego przez Marco Scotini, 2018). Była kuratorką Indian Modern Art w Muzeum CSMVS (Mumbai, 2009-11) oraz programów publicznych w Narodowej Galerii Sztuki Nowoczesnej (Mumbai, 2004–2005).
Alex Younger to multidyscyplinarna artystka urodzona w Oakland w Kalifornii. Ukończyła Art Institute w Chicago. Jest laureatką Złotego Medalu 16. Międzynarodowego Triennale Tkaniny oraz Srebrnego Medalu XIII Międzynarodowego Biennale “Scythia”. Swoją twórczość pokazywała na całym świecie: w Stanach Zjednoczonych (m.in. w Chicago, Nowym Jorku, Indianapolis), w Portugalii, Ukrainie i w Polsce, a jej prace znajdują się w stałej kolekcji Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi. Bada znaczenie słów i języka w kulturze, ich siłę wykorzystywaną w wyrażeniach oficjalnych i prywatnych, a jednocześnie kruchość narracji. W swojej pracy łączy różne procesy i formy tkanin – rękodzieło, żakard, techniki farbowania ręcznego, sitodruk i inne. Używa także fotografii. Jako znaczeniową podstawę kompozycji wykorzystuje dokumenty prawne, deklaracje polityczne czy oświadczenia prasowe.
Dowiedz się więcej