Archiwum wystaw


ZMĘCZENIE MATERIAŁU. OGÓLNOPOLSKA WYSTAWA TKANINY UNIKATOWEJ



Wystawa skupia się na związkach tkaniny artystycznej i innych dziedzin sztuki będących elementem współczesnego polskiego krajobrazu artystycznego. Jest to zarówno wystawa tkaniny, jak i wystawa o tkaninie. To opowieść o jej definicjach, funkcjach, materialności, a także sposobach komunikowania tego, co intymne, odległe i zapomniane. Granice i definicje dyscyplin artystycznych nie są dziś twórczyniom i twórcom ani potrzebne, ani tym bardziej wiążące, jednak zajmowanie się tkaniną jako zestawem praktyk, koncepcji oraz historii, jest okazją do poznania i przemyślenia otaczającej nas sztuki i związanego z nią życia.

Tematy, jakie podejmuje dziś tkanina artystyczna, dotyczą spraw elementarnych: bezpieczeństwa, ochrony i ustanawiania tożsamości, określania własnego miejsca w świecie i relacji wobec najbliższego otoczenia.  Podstawowe funkcje tkaniny, takie jak okrywanie ciała, tworzenie opatrunków, budowanie infrastruktury i form schronienia są szczególnie istotne w momencie planetarnego kryzysu ekologicznego i ekonomicznego czy toczącej się wojny. Stan splątany, hasło tegorocznego MTT, odsyła do wizji świata targanego niepokojami i paroksyzmami, ale także do stanu powiązań i relacji. Tutaj bierna obserwacja nie jest możliwa, a drogą do zmiany jest świadomość własnej pozycji w sieci połączeń pomiędzy istotami. Ogólnopolska Wystawa Tkaniny Unikatowej wpisuje się w ten kontekst. 

Dynamikę Zmęczenia materiału wyznaczają dwa przeplatające się ze sobą wątki. Pierwszy z nich skupia się na intymności i bliskości, a także towarzyszącym im ambiwalencji, kruchości i bezsilności, które mogą być emancypujące. Drugi dotyczy społecznego funkcjonowania tkaniny, jej związków z pamięcią i nostalgią w wymiarze indywidualnym i zbiorowym. Na wystawie znajdują się dzieła podejmujące refleksję nad początkami tkaniny, ale również takie, które ukazują ich powtórne wykorzystanie i kolejne życia przedmiotów zużytych.

Wizualny słownik, jakim posługują się artystki i artyści jest odbiciem doświadczenia świata wielowarstwowego, prowizorycznego, w którym prekarność, zmęczenie i tymczasowość wymuszają improwizację. Zebrane tu prace odzwierciedlają praktyki i sytuacje, w których artystyczne gesty przeszywania, szycia i zaplatania oznaczają także nieustanną pracę z ciałem i pamięcią.

--
artystki, artyści:  Jan Baszak, Ania Bąk, Krzysztof Gil, Zuza Golińska, Łukasz Horbów, Natalia Karczewska, Piotr Bury Łakomy, Gizela Mickiewicz, Alka Nauman, Marta Niedbał, Zuza Piekoszewska, Martyna Pinkowska, Cezary Poniatowski, Marta Romankiv, Ala Savashevich, Tomasz Skibicki, Somnium Soft-Core, Aleksander Sovtysik, Kacper Szalecki, Irena Zieniewicz
kurator: Jakub Gawkowski
współpraca ze strony CMWŁ: Monika Kowalczyk
produkcja: Przemysław Purtak
architektura wystawy: Aneta Faner
projekty graficzne: Katarzyna Jasińska, Gra-Fika
tłumaczenie: Aleksandra Paszkowska
redakcja i korekta: Kinga Gałuszka
kuratorka Międzynarodowego Triennale Tkaniny: Marta Kowalewska

Zobacz również


DRUGA SKÓRA

Wystawa Druga skóra stanowi efekt międzynarodowego projektu Struktury przeplatania, tkanina jako materiał, metoda, nośnik organizowanego przez Centralne Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Szkołę Doktorską ASP im. Jana Matejki w Krakowie i Uniwersytet w Bergen — Wydział Sztuk Pięknych, Muzyki i Projektowania.

Nowy rozdział

Projekt Nowy rozdział to cykl sześciu spotkań i wizualnych prezentacji. W kolejnych odsłonach pojawiają się sylwetki dwunastu bohaterek – pisarek, projektantek, aktywistek, artystek. Wszystkie wybrały podążanie własną drogą. Dla wielu z nich ten wybór oznaczał wyjście poza kulturowo zdefiniowane role.

„Costumes and contemplations”

Wystawa „Costumes and contemplations”, prezentowana w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, jest pierwszą z cyklu ekspozycji, na których spotykają się prace projektantów kilku różnych pokoleń. Wszystkich autorów łączy związek z Akademią Sztuk Pięknych w Wilnie.

ŁÓDŹ: PRAKTYKA SPOŁECZNEJ INTERAKCJI

Istotą sztuki Khomenko są eksperymenty z tkaninami, które artystka przeprowadza wspólnie z grupą ochotników. Razem z nimi bada i tworzy nowe kroje oraz połączenia kolorystyczne. Estetyka projektów powstaje spontanicznie, ale ich realizacja oparta jest na technologicznej precyzji. Kijowianka opracowała bowiem własną metodę zgniatania i sprasowywania materiałów, która jest czymś więcej niż tylko upcyclingiem.

30 LAT WOKÓŁ ZŁOTEJ NITKI

Organizowana od 1993 roku „Złota Nitka” to najstarszy w Polsce konkurs dla projektantów ubioru. Udział w nim to zawsze ważny moment na drodze zawodowej młodych twórców, którzy często po raz pierwszy prezentują przed szeroką publicznością swoje kolekcje. Swoista trampolina, jaką dla kariery projektanta jest „Złota Nitka”, rozpoczęła drogę ku sławie wielu z nich.